📚 در محضر علامه جوادی آملی:
🔹هر كس يك ساعت براي مراقبت، زحمت بكشد …

🔸هر يك از عبادتهاي معمولي، حدّ و نصابي دارد ولي ياد خدا در دل و نام‌ خدا‌بر لب، حدّي ندارد: «يا أيّها الّذين امَنوا اذكُروا الله ذِكراً كثيراً». كسي كه‌زياد به ياد خدا باشد، براي وي علاقه به خدا ملكه و او در تعلّق به حق و‌ تخلّق‌ به اخلاق الهي، متخصص، مجتهد و صاحب ملكه مي‏شود.
🔸در اين‌ صورت نه تنها در حال عبادت مي‏فهمد كه با معبود خود سخن مي‏گويد، بلكه ‌در‌خارج از عبادت نيز به ياد حق است؛ آنگاه فرق او با ديگران روشن مي‏شود.‌ ديگران در حال نماز، حواسشان نزد خدا، قيامت و معارف نماز نيست و او در غير حالت نماز نيز به ياد خدا و در نماز است: «خوشا آنان كه دايم در نمازند».
🔸ذكر خدا حسنه است و هر كس در اين راه مجاهده كند و قدمي بردارد پاداش مضاعف دارد: «مَنْ جاءَ بالحَسَنَة فَلَهُ خيرٌ مِنها»، «مَن جاءَ بالحَسَنَة فَلَهُ عَشرُ أمثالها»؛ هر كس يك ساعت براي مراقبت، زحمت بكشد، ده ساعت او را حفظ مي‏كنند و به پيش مي‏ برند و قهراً نجات پيدا مي‏ كند، و حفظ خاطرات در نماز براي او سهل و آسان خواهد شد.