اين بار غدير، با همه ى وجود و به همراهى تنى چند از فداكارترين نيروهايش به ميدان آمد. او حسين عليه السلام بود و همراه گروهى آمد كه براى شهادت و قطعه قطعه شدن، كمر همّت بسته بودند و گروهى ديگر كه براى اسير شدن و اشك ريختن براى غديرِ سر بريده و معرفى غدير به بى خبران شام آماده بودند. در اينجا سخن امام صادق عليه السلام علناً به ظهور رسيد كه فرمود:

‘إِذا كُتِبَ الْكِتابُ قُتِلَ الْحُسَيْنُ عَلَيْهِ السَّلامُ’،

‘آنگاه كه پيمان سقيفه در مقابل غدير امضا شد، امام حسين عليه السلام كشته شد’!

آرى غدير را با ياران باوفايش سربريدند و خيمه هاى آسمان عمود آن را غارت كردند و آتش زدند و عزيزان غدير را به اسيرى بردند تا در شهرهاى سقيفه به آن افتخار كنند و به همه اعلام كنند كه كار غدير پايان يافت، امّا…!

در زیارت عاشورا نیز چندین بار به پایه گذار این ماجرا ( ابوبکر وعمر ) لعن می فرستیم:

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و …

روزی فردی خدمت پیامبر می رود و دو لباس را که خود برای ایشان دوخته بود به نزد ایشان می برد و از ایشان می خواهد که یکی از آن ها را اتنخاب کنند. او می گوید در هنگام دوختن یکی از لباس ها با هر کوک یک صلوات و در هنگام دوخت دیگری با هر کوک یک لعن می فرستاده.

 پیامبر آن لباس را انتخواب می کنند که با لعن دوخته شده بود.